دیشب مهمون بودیم.
نمایشی از محبت و احترام و ملاحظه را مشاهده کردم
.پدر خونه وارد شد.
همه فرزندان به احترام پدر بلند شدند.
من با تعجب ناظر این صحنه بودم
این خانواده که اینقدر بهم عشق میورزند چگونه با تکلف با هم برخورد میکنند؟
پدر برای بچه ها موجود مقدسی بود.
بچه جلوی پدر پا دراز نکرده بودند.
تو عمرشان تو اتاق شخصی پدر پا نگذاشته بودند.
امانت داری را آموخته بودند.
حفظ احترام پدر با تلقی حریم خصوصی پدر
اتاق شخصی او.
با خود می اندیشیدم من تحمل این همه لطف و احترام را از جانب بچه ها ندارم
اونو فاصله ای میدونم که من و اونا را از هم جدا میکنه
گویا این پدر خودش برای خودش اینهمه حریم قائله
ولی حتی با بچه ها و اعضاء خونواده؟
نقش بازی کردن نیست؟
مگر میشود کسی را که اینهمه احترام میذاری دوست هم داشته باشی؟
همیشه فکر میکردم احترام گذاشتن ناشی از ترسه
یا نه
کسی که اجازه میده اینهمه احترامش بذارند بدون اونکه خودش متقابل چنین کند اونا را به بندگی خود واداشته
و مخالف یگانگی خداست
برای بنده خداها ایجاد واسطه بندگی کرده
من شخصا خوشم نمیاد
ولی اعجاب مرا بر انگیخت این همه احترام که برای پدر خونواده قائل بودند
واقعا مرزبین محبت صمیمت احترام کجاست؟
آیا میشود کسی را که دوست داریم با اینهمه احترام گذاشتن از خود دور نگه داریم؟
تا به امروز همه روز جالب بر من گذشته
به لطف خداوند و حضور نازنین دوستانم توانستم بدون سختی این ایام سخت را بگذرانم.
امسال پسرم که دانشجوی تهران است نزد ما بود و شاید این شادی توانست اندوه جانکاه از دست دادن خواهران و خواهر زاده هایم را بر من هموار کند
سفر36 ساعته ای هم به یزد داشتیم
که با احتساب زمان رانندگی در بیابان و خواب و خوراک بتوان گفت تفریحی سه چهار ساعته بود ولی جالب بود امیوارم خداوند توفیق مسافرت های امن بدهد به دیگر شهر ها.
دید و بازدید ها هم تا این لحظه جذاب و جالب بوده.
عروس گل و پسرنازنینم امسال فارغ از سختی های درس بودند
و امیدوارم باقی تعطیلات نوروزبر همه خوش بگذرد
مطلب جالب مدیریتی دکتر صفری را دیدم که به دانشجویان مان توصیه کردم مطالعه کنند
دوست خوبم فرخ که وبلاگ جالبی دارد
امسال مطلب زیبایی تو وبلاگش گذاشته بود