دیگه به مادر بودن خودش فکر نمی کرد.
با لیوانی که در دستش بود به سر خود می کوبید
گریه میکرد
تهدیدی میکرد به خودکشی
به قهر و ترک خانه
میگفت چه چیز در زندگی کم گذاشتم؟
چرا باید چنین بلایی سرم بیاورد؟در پاسخ به کدامین گناه از من؟
چند روز بود غذا نخورده بود
تلفن را برداشته بود و همه فامیل را خبر کرده بود
تا قبل از مردن خود افتضاحی برای او بار آورده باشد.
تا دلش خنک شود حالا که زود هنگام میمیرد او را هم از هستی ساقط کرده باشد.
فرزندانش هاج و واج مانده بودند.
مداخله کردن در مشکل او کار من نبود.
خودم نسبت به اینگونه رفتار های همسران(مردان)حساسیت داشتم.
بی طرف نبودم.درک این قضیه برای خودم هم مشکل بود.
به روان شناس ارجاعش دادم
پاسخ های روان شناس را ضبط کرده بود تا مکرر بشنود و در ذهن خود حک کند
اول از همه خدا را شکر کن تو چنین رفتاری نداشتی آن وقت نوع برخورد او با تو از نوع دیگری بود.مردها اگر این احتمال را بدهند هرگز به زندگی با زن خیانت کار ادامه نمی دهند به علاوه تا فرد مزاحم را تنبیه فیزیکی نکنند دل شان آرام نمی گیرد.
میخوام واکنش های تو را بررسی کنم تا کمتر احساس حماقت کنی خود را تنها ندانی
امروز خشمگینی چند روز که بگذرد فکر میکنی چه کم گذاشته ای؟کدام کوتاهی را داشته ای؟که باید ترمیم کنی. در حالی که اگر این خطا از تو سر زده بود او حتما به دنبال جایگزینی برایت می گشت و هرگز به زندگی با تو نمی اندیشید.