جوانی چه ماجرایی است!؟
سری سرمست اما نه از باده ارغوانی
و دلی چون دریا مواج و طوفانی.
هزاران امید به فردا ،به سعادت و به یک زندگانی آرمانی.
جوان و نصیحت‌پذیری
حضرت حافظ:
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوستتر دارند
جوانان سعادتمند، پند پیر دانا را
یکی از خصوصیات جوانان، استقلال طلبی است.
جوان می‌خواهد قله های بلند تجربه را خود فتح کند
و سرزمینهای وسیع آگاهی را خود درنوردد.
می‌خواهد روی پای خود بایستد.
آقای خودش باشد.
«باری بزرگان محترمند، امّا آنها به گذشته تعلق دارند و من از نسل نو هستم».
اگر جوان سالخوردگان را یکسره تخطئه نکند
و بر تجاربشان مهر بطلان نزند،
دست کم آنها را از رده خارج می‌بیند
و همین آفت جوانی است.
تفاوت انسان با سایر جانداران این است که فرزند انسان از جایی شروع می‌کند که پدرش به آخر رسانده است،
نه از آنجا که او آغاز کرده و سرّ پیشرفت تمدن بشری همین است.
براستی چرا از آنان که یک بار این راه را رفته‌اند نپرسیم ؟
و گردنه‌ها را با کمک آنان طی نکنیم؟
چرا باید همه نیروی جوانی ما صرف آزمودن آزموده‌ها شود؟
چرا نیروی خود را برای قله‌های فتح ناشده و وادی‌های ناپیموده ذخیره نکنیم؟
امام علی(ع) در نامه ی به فرزندش امام مجتبی(ع) می‌فرماید:
من اگرچه با گذشتگان نبوده‌ام ،امّا چنان در آثار و اخبار ایشان غور کرده‌ام که گویی یکی از آنان شده‌ام.:
چه خوب است که آدمی بتواند هزاران سال عمر کند و سرد و گرم ایام را بچشد و باز هم جوان باشد و پرنشاط.
بیاییم از آنان که راه را رفته‌اند، راهنمایی بخواهیم.
آن‌کس که سخنش ارزش استماع دارد، باید خودش راه‌شناس باشد و نیز خیرخواه ما.
باید ما را وسیله تحقق اهداف خود نداند، بلکه هدایتهایش را وسیله سعادت ما بخواهد.
باید دلسوز باشد و خیرخواه
و چنین کسی اگر یافت شد ـ
و اگر جستجو کنیم یافت می‌شود‌ـ
باید از او نصیحت خواست
و سخنش را با جان و دل شنید.
باید به دنبال چنین پند‌آموزانی گشت
و به سراغ آنها رفت.
حتی اگر سخن آنها تکرار دانسته‌هایمان باشد.
باید بدانیم که در شنیده اثری است که در دانستن نیست.
از بعضی اولیا دین نقل است که
به شاگردان شان دستور می‌فرمودند تا ایشان را نصیحت کنند،
چرا که شنیدن را اثری دیگر است.
سمع قبول و گوش حق نیوش و نصیحت پذیر، چه سرمایه گرانقدری است؟!
مادر موسی چو موسی را به نیل
در فکند از گفته رب جلیل
●
خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه
گفت کی فرزند خرد بی گناه
●
گر فراموشت کند لطف خدای
چون رهی زین کشتی بی ناخدای
●
گر نیارد ایزد پاکت به یاد
آب، خاکت را دهد ناگه به باد
●
وحی امد کین چه فکر با طل است
رهرو ما اینک اندر منزل است
●
پرده شک را بر انداز از میان
تا ببینی سود کردی یا زیان
●
ما گرفتیم آنچه را انداختی
دست حق را دیدی و نشناختی؟
●
در تو تنها عشق و مهر مادریست
شیوه ما عدل و بنده پروریست
●
نیست بازی کار حق، خود را مباز
آنچه بردیم از تو باز آریم باز
●
سطح آب از گاهوارش خوشتر است
دایه اش سیلاب و موجش مادر است
●
رودها از خود نه طغیان می کنند
آنچه می گوییم ما، آن می کنند
●
ما، به دریا حکم طوفان می دهیم
ما به سیل و موج فرمان می دهیم
●
نسبت نسیان به ذات حق مده
بار کفر است این به دوش خود منه
●
به که بر گردی ، به ما بسپاریش
کی تو از ما دوست تر می داریش
●
نقش هستس نقشی از ایوان ماست
خاک و باد و آب سر گردان ماست
●
قطره ای کز جویباری می رود
از پی انجام کاری می رود
●
ما بسی گم گشته باز آورده ایم
ما بسی بی توشه را پرورده ایم
میهمان ماست هر کس بی نواست
آشنا با ماست چون بی آشناست
●
ما بخوانیم ار چه ما را رد کنند
عیب پوشیها کنیم ار بد کنند
●
سوزن ما دوخت هر جا هر چه دوخت
ز آتش ما سوخت هر شمعی که سوخت
●
کشتی ای ز آسیب موجی هو لناک
رفت وقتی سوی غرقاب هلاک
●
بندها را تار و پود از هم گسیخت
موج از هر جا که راهی یافت ریخت
●
هرچه بود از مال و مردم را ببرد
زان گروه رفته طفلی ماند خرد
●
طفل مسکین چون کبوتر پر گرفت
بحر را چون دامن مادر گرفت
●
موجش اول وهله چون طومار کرد
تند باد، اندیشه پیکار کرد
●
بحر را گفتم دگر طوفان مکن
این بنای شوق را ویران مکن
●
در میان مستمندان فرق نیست
این غریق خرد بهر غرق نیست
●
صخره را گفتم مکن با او ستیز
قطره را گفتم ، بدان جانب مریز
●
امر دادم باد را ،کان شیر خوار
گیرد از دریا ، گذارد در کنار
●
سنگ را گفتم به زیرش نرم شو
برف را گفتم که آب گرم شو
●
صبح را گفتم به رویش خنده کن
نور را گفتم دلش را زنده کن
●
لاله را گفتم که نزدیکش به روی
ژاله را گفتم که رخسارش بشوی
●
خار را گفتم که خلخالش مکن
مار را گفتم که طفلک را مزن
●
رنج را گفتم که صبرش اندک است
اشک را گفتم مکاهش کودک است
●
گرگ را گفتم تن خردش مدر
دزد را گفتم گلوبندش مبر
●
بخت را گفتم جهان داریش ده
هوش را گفتم که هوشیاریش ده
●
تیرگیها را نمودم روشنی
ترس ها را جمله کردم ایمنی
●
ایمنی دیدند و نا ایمن شدند
دوستی کردم مرا دشمن شدند
●
کا رها کردند اما پست و زشت
ساختند آیینه ها اما ز خشت
●
تا که خود بشناختند از راه، جاه
چاهها کندند مردم را به راه
●
روشنیها خواستند اما ز دود
قصر ها افراشتند اما به رود
●
قصه ها گفتند بی اصل و اساس
دزدها بگماشتند از بهر پاس
●
جامها لبریز کردند از فساد
رشته ها رشتند در دوک عناد
●
درس ها خواندند اما درس عار
اسبها راندند اما بی فسار
●
دیو ها کردند و دربان و وکیل
در چه محضر محضر حی جلیل
●
وا رهاندیم آ ن غریق بی نوا
تا رهید از مرگ شد صید هوا
●
آخر آن نور تجلی دود شد
آن یتیم بی گنه نمرود شد
●
رزمجویی کرد با چون من کسی
خواست یاری از عقاب و کرکسی
●
برق عجب، آتش یسی افروخته
وز شراری خانمانها سوخته
●
خواست تا لاف خداوندی زند
برج و باروی خدا را بشکند
●
رای بد زد گشت پست و تیره رای
سر کشی کرد و فکندیمش ز پای
●
ما که دشمن را چنین می پروریم
دوستان را از نظر چون می بریم
●
آنکه با نمرود این احسان کند
ظلم کی با موسی عمران کند
●
این سخن پروین نه از روی هواست
هر کجا نوریست ، ز انوار خداست