فقط به خاطر اینکه سال 68 از دانشگاه تربیت مدرس تهران بیرون آمده ام و اونجا کارشناسی ارشد پرستاری با گرایش روان درس میخونده ام منو با دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان میفرستند بخش های روان پزشکی.
منم که عاشق یافتن سوژه نوشتن هستم اونجا تا دلت بخواد سوژه به دستم میاد.خوندن دیوان پروین اعتصامی هم افکارم را نظم می بخشد .امروز وقتی چشمام از خواب بیدار شد بناگاه این فراز ازشعر پروین که میگه:
"یاوه میگویی چو میگویی سخن ؛ کینه میجویی چو می بندی دهن " ، بیادم آمد.
همیشه در حال محاسبه رفتار های خودم هستم و همین باعث بیماریم شده.
به خودم نسبت دادم این فرازاز شعر را.
دیدم آدم کینه جویی که هستم و علت بهبود نیافتن بیماریم را روان شناس استرس ناشی ازوسواس در نوع برخورد های خودم میداند.
ولی حظ کردم از روان شناسی دانستن این زن شاعر ایرانی.
اون روز که گرایش روان پرستاری را هم پاس نکرده بود به یمن مطالعه عمیق و راستین خود دقیقا حالات بیماران روانی را در شعر خود ترسیم کرده.
نمی دانستم از خودم دلگیر باشم که خودم را رها نمی کنم یا در حال اعجاب باشم ازشاعره موفق شعر پارسی مان.
روان شناس دانشگاه در امر مشاوره ،خانم طغیانی می فرماید :"اینقدر به خودت سخت نگیر .کمی از خودت بیرون بیا.تا مبادا خلقت افسرده بشه".
گفتم که همانگونه که در بروز هر مشکل خودم را هم جز ءتقصیر کار ها میگذارم بدون اغماض و گذشت،این یاوه گویی و این کینه جویی را هم در خود جستجو کردم و اتفاقا موفق به یافتن آن در اعماق وجود خود شدم.پس باید بهبودش دهم.
این روزا رفتن به مطب طب سوزنی خانم فهیمه محزونی و استفاده از داروهای عطاری آقا سهراب کلی بهبودیم را تسریع کرده.
وقتی حالم بهبود یافت واسه تون از تجربه درد و رنج کشیدن حدودا 5 ماه گذشته ام می نویسم.
من نیز خواستار کناره گیری...از قدرت و پایان دادن به چپاول و غارت اموال مردم و ثروت های عظیم نفتی کشور م شده ام