پس از نه روز ساعت 2ب امداد جمعه رفت تا ترم جدیدش را شروع کنه.
نمی دونم چرا خیلی نمیشد ببینمش.
بهم گفت: مامان خوب تربیتم نکرده ای.
از تعجب شاخ هام زد بیرون.
وااااااا
چرا اینجوری فکر میکنی؟
ولی سربسته همینو گفت و تمام.
تو این هفته خیلی فکرم مشغول شده.
باید چطور تربیتش میکردم؟
ولی میدونم حداقل اعمال تربیت را داشته ام.
دلم میخواست خودش به طور طبیعی
بدون اعمال نظر من رشد کنه.
بهش گفتم :من من فقط میخواستم همیشه کنارت باشم تا خودت بدون تهدید رشد کنی
نمی خواستم تربیت خاصی بشی .
ولی امکان نداره اعمال نظر نکرده باشم.
خدایا چرا این فکر به ذهن اش رسیده؟
چرا باز نکرد؟
فردا جمعه است .روز بیست و دوم بهمن ماه.سی و دو سال پیش در چنین روزی گفتند انقلاب ایران به پیروزی رسید و من بیست سال داشتم.اما امروز پنجاه و دوسال دارم.گفتند دنیا درست می شود.گفتند گرگ و بره از یک آبشخور در کمال صلح آب میخورند.گفتند زنان و مردان خواهران و برادران دینی هستند و برای هم امنیت می آورند.گفتند تو میتوانی حرفت را که راست است و صحیح است و ..بزنی گفتند
اما امروز من که در آغاز جاده بازنشستگی از اجتماع خود هستم تا گلایه میکنم شکوائیه میدهم
میگویند بد بینی.عجولی.بی طاقتی.کم صبری.درسته و نمی فهمی.انتظاراتت زیاده.ما هنوز در آغاز راهیم.و...و...
اگر بدانم در گوشه ای از ایران اسلامی من...باید بتوانم فریاد بزنم چرا؟ولی...
امروز باید بگویم امام وعده داده شده من، کجایی؟
خدا کند که بیایی
و مهربانی دست زیبائی را خواهد گرفت.
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری ست.
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.
روزی که آهنگ هر حرف، زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه
نبرم.
روزی که هر لب ترانه ئیست
تا کمترین سرود، بوسه باشد.
روزی که تو بیائی، برای همیشه بیائی
و مهربانی با زیبائی یکسان شود.
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم . . .
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل
افسانه ئیست
و قلب
برای زندگی بس است.
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی
که دیگر
نباشم.