سازگاری خانواده با فرد مبتلا به اسکیزوفرنیا
انزوایِ اجتماعی و کاهش عملکردِ بیمار ،در زمینه شغلی و روابط اجتماعی، باعث مشکلاتِ بیشتری برای بیمار ،میگردد.
برای پیشگیری از انزوا و گوشهگیری، بازتوانیِ روانی، برای بیمار ضروری است؛ تا فعالیتهایِ عادیِ زندگیِ بیمار، کمتر مختل گردد.
خانواده با انجامِ اقداماتی، میتواند در سازگاریِ بیمار با بیماری اش و همچنین حفظ و ارتقاء توانمندیهایِ روانی بیمار، کمک کند. این اقدامات عبارتند از:
مراقبتِ مستمر از بیمار و رها نشدنِ او.
بیمار ، نیاز به مراقبتهایِ دارویی، بهداشتی و توانبخشیِ روانی دارد ؛ که تمام اینها ،از عهده یک نفر ،خارج است.
بهتر است تا حدِ امکان، تمامِ اعضاء خانواده ، در این مراقبت، نقش داشته باشند و هر یک از وظایف مراقبت متناسب با شرایط اعضاء خانواده ، میان آنها قسمت شود.
کمک به بیمار برای پذیرفتن بیماری اش.
با کم شدن و قطعِ افکارِ هذیانی، بیمار قادر به فراگیریِ این آموزشها، میباشد.
برای این منظور، خانواده بهتر است؛ خود ، آموزش های لازم را فرا گیرد و در زمانهایِ مناسب، اطلاعاتِ مربوط به بیماری را ، با حوصله ، به بیمار منتقل کند.
یکی از این فرصتها ، هنگامی است که، بیمار در مورد علت مصرف دارو، نام بیماری، علتِ علائم خود، سوآل می کند.
در این لحظه ، خانواده میتواند ؛ با پاسخی کوتاه ، بر دانشِ بیمار بیفزاید.
بهتر است از سخنرانی، نصیحت و ارائه اطلاعات زیاد ، در مدتِ کوتاه ،به فرد خودداری شود.
ایجاد امیدواری در بیمار.
یادآوریِ اثرات درمان، پاک شدنِ علایم بیماری و افزایشِ کارایی و بهبود روابطِ اجتماعی ، که در پیِ درمان بیمار ،ایجاد میشود؛ از مواردی است که، میتواند بیمار را، به ادامه درمان،امیدوار کند.
کمک به بیمار برای ثبتِ علایم بیمار،.عوارضِ داروها ، و هر گونه تغییراتی که ، ممکن است در روحیه خود، احساس کند.
این توجه ، باعث میشود که، بیمار نسبت به بیماری خود ، آگاهی بیشتری بدست آورد و سعی کند آنها را با خانواده و پزشک معالج خود، در میان گذارد.
همراهی با بیمار برای ایجاد یک برنامه سبک روزانه
همراهی با بیمار ، برای ایجاد یک برنامه سبک روزانه و منظم و جلوگیری از تغییرات زیاد و غیرقابل پیشبینی در طول روز
تنظیم برنامه روزانه مانند ساعت خواب، کمک به خرید مایحتاج خانه، کمک در کارهای منزل، تنظیم ساعات شخصی در روز برای
ورزش و قدم زدن از جمله این موارد است.
نظارتِ خانواده، بر مصرفِ منظم دارو، توسطِ بیمار.
افزایشِ آگاهیِ بیمار ، از بیماریِ خود
افزایشِ آگاهیِ بیمار از بیماری خود، همکاریِ او را ، برای مصرفِ منظمِ داروها ، بیشتر خواهد کرد.
با این وجود ، نظارتِ دور یا نزدیک (بسته به میزان همکاری بیمار)، اهمیتِ فراوانی دارد.
کمکِ به بیمار ،به شرکت در فعالیتهایِ تفریحی و اجتماعیِ مناسب.
گردش در پارکِ نزدیکِ منزل، شرکت در جلساتِ مذهبی و اعیاد، شرکت در جلساتِ آموزشیِ مربوط به همین بیماری، شرکت در میهمانیهایِ خانوادگی ، از جمله این موارد است.
در پیِ شرکت در جلسات، بهتر است رفتارهایِ مناسب و مفیدِ بیمار ،مطرح و حمایت گردند.
در اجرایِ برنامه هایِ تنظیم شده، ثابت قدم باشید
بدین منظور ،وظایف را ،میانِ سایر اعضاء خانواده ، تقسیم کنید.
با بیمار آهسته، شمرده شمرده و با صدا و لحنی آرام ،صحبت کنید
سعی کنید ؛جملاتِ کوتاه ،بکار برید. از انتقاد و سخنانِ کنایه دار ، خودداری کنید.
نشان دادنِ رفتار هایِ مثبت و یاری رساندن به وی
بیمار را ، در برابرِ رفتارهایِ مثبت وی ،هر چند که کوچک باشد؛ تشویق و تمجید کنید.
در انجام کارهایِ دشوار، با وی مشارکت کنید.
برایِ استقلالِ بیشترِ بیمار، به وی کمک کنید.
وظایفِ سبک، برایِ وی، در نظر بگیرید و پیش از اجراء نظر وی را ، برای انجام کارهایِ محوله ، جویا شوید.
پس از انجامِ کارها ،وی را در برابر سایر اعضاء خانواده تشویق کنید.
از سلامتِ جسمانی و روانیِ خود و سایر اعضاء خانواده،غفلت نکنید.
برایِ حمایت و مراقبتِ کافی از بیمار، لازم است سایرِ اعضاءِ خانواده ،سالم، شاداب و پرانرژی باشند.
از این رو، سایر اعضاءِ خانواده نیز ،لازم است از فعالیتهایِ تفریحی، ورزشی و استفاده از اوقاتِ فراغتِ شخصیِ خود، برخوردار شوند.
هر چند اعضاء خانواده سالم و شاداب باشند؛ بیشتر میتوانند در مراقبتِ از بیمار ، مؤثر باشند.
سالها از تولد من گذشته (61 سال ) ولی ....
سالها از بلوغ من گذشته (43 سال)ولی ...
سالها از پایان تحصیلات من گذشته (30 سال ) ولی...
خدایا پس کی؟
پس کی من ....؟
2200 مطلب را تا به حال اینجا گذاشته ام ولی هنوز خود سانسوری را کنار نگذاشته ام.