باید زندگی نامه حضرت علی (ع)را در ایام ضربت خوردن تا شهادتش خواند.تا شخصیت یگانه اش مهجور نباشد.
به تازگی شنیده ام کتاب های خوبی درین مورد نوشته شده است.
کتاب جرجی زیدان و یا از نوشته های عایشه بنت الشاطی را قبلا خوانده ام(با نام علی و فرزندان).
به نویسندگی شهید مرتضی مطهری انسان کامل و به نویسندگی دکتر علی شریعتی ؛علی تنهاست؛هم جالبه.
اگر بشود همه آنچه درباره علی (ع)به نگارش در آمده را جمع آوری کرد و همراه با نهج البلاغه فیض الاسلام مطالعه کرد چه شود.
همه آنچه از علی (ع) می دانیم میتواند ما را در رهروی خوب بودن یاری کند.چه فایده بدون دانشی شب بیست و یکم ماه رمضان بر سر و سینه بکوبیم؟تا کی شخصیت او را نشناسیم؟که اگر او را شناختیم کی گمگشته میشویم؟
«آسمان دل غربت‌کده‌ام بارانی است
ابری‌ام، دیده ماتم زده‌ام بارانی است
مثل پروانه پرم دربه‌در سوختن است
گریه شمع همه زیر سر سوختن است
این چه داغی‌است که جان همه را سوزانده
در دل قبر دل فاطمه(س) را سوزانده
این چه دردی است که تا یاد غمش می‌افتم
مثل خُس در گذر باد غمش می‌افتم
در هوایش که به من نام معلق بدهید
حقتان است ولیکن به دلم حق بدهید
بار سنگین غمش خانه خرابم کرده
هر طبیبی به مداوام جوابم کرده
حسن(ع) از هیبت نامش جملی را انداخت
باورم نیست که یک ضربه علی(ع) را انداخت
باورم نیست که خیبرشکن از پا افتاد
حضرت واژه برخاستن از پا افتاد
باورم نیست که شبگردترین مرد چنین
روز، پیچیده در این بستر پر درد چنین
کم نمکدان تو را هر که نمک خورد شکست
باز با زخم سرت کعبه ترک خورد شکست»