در زندگی یاد گرفته ام :
*وابسته نباشم ؛ روی پای خود بایستم ؛ تلاش کنم تا به اهدافم برسم(پس یعنی هدف داشته باشم و برای رسیدن به آن تلاش کنم)
* نومید نباشم ؛ گذشت داشته باشم.
* در لحظه زندگی کنم (به عبارتی ،در جریان زندگی جاری باشم و با زندگی سر جنگ نداشته باشم).
* خوب زندگی کنم و راه درست را انتخاب کنم؛ مبادا پشیمان شوم . هیچ گاه در زندگی زیر بار زور نروم.
* غم دنیا را نخورم ؛ زیرا دنیا ارزش غم خوردن را ندارد . درین فرصت کم، دلی به دست آرم و گره ای از زندگی کسی، باز کنم.
* به هر کسی اعتماد نکنم؛ عاشق نشوم ؛مبادا اذیت شوم و عذاب بکشم .به انسان های بی ارزش، بها ندهم.
*یاد گرفته ام از پدر و مادر دلسوز تر کسی، نیست. دیگران را قضاوت نکنم .خاطرات خوب ،از خود به جا بگذارم.
*زمانم را صرف خانواده ام کنم ؛زیرا از نزدیک ترین دوست نیز ضربه می خوریم؛ فقط خانواده است که ،هیچ وقت نمی خواهد ما مشکل داشته باشیم و همیشه در مشکلات یار و یاور ماست.
*با مردم مدارا کنم و در هر کاری نهایت تلاشم را، داشته باشم و توقع بدترین ها را نیز داشته باشم.
*خودم را با شرایط اطرافم ،هماهنگ کنم.
*قوی باشم؛ روی پای خود بایستم؛ فقط روی پای خود.
*سختی ها و مشکلات زندگی را گذرا ببینم و بدانم در پس هر سختی ،حکمتی است و مصلحتی.
*حسرت روز های قبل را نخورم.
*در مواجهه با مشکلات ، صبور باشم و در هر شرایطی زود، به کسی اعتماد نکنم.
*به هر کسی در حد لیاقت او اهمیت بدهم و هیچ چیز را از هیچ کس، بعید ندانم .خودم را در اولویت قرار دهم نه دیگران را .
*در زندگی خودتی و خودت/ باید روی پاهای خودت بایستی و محیط اطراف و دیگران و حرف های آزار دهنده شان ،کمترین اثر را روی هدفت نگذارند.
* فراموش کرده ای بنویسی:
پیری ، فرصتی است برای مهربانی......