از کجا بدانم بیمار روانی نیستم؟

یکی از دانشجویانی که با من به بخش روانپزشکی معرفی شد؛ تا دوره کار آموزی اش را تحت راهنمایی من بگذراند ؛

با اشک و آه گفت :خانم!  از کجا معلوم ، که من خود،  بیمار روانی نباشم؟

در جواب او گفتم : بعید نیست هر کدام از ما بیمار باشیم؛  ولیکن هنوز گذرمان به این بخش نیفتاده است .

پزشکان روان ، هر آنکس را که خانواده اش یا اجتماع پسرامونی اش  نپذیرند و انگ بیماری روان ، به او بزنند؛  مورد درمان قرار می دهند .

اما از آنجایی که ما خانواده های ساپورتیو(حمایت کننده) داریم یا اجتماع ، با کرامت ،مورد  تفقد قرار مان می دهد ؛ و از ایرادات ما چشم پوشی میکند ؛ پس گذرمان به بیمارستان روان،  نیفتاده است.

اصولا مردم مان ، گذشت میکنند یا نادیده میگیرند.اما هر نوع عملکرد مختل ،نیازمند بررسی است.

زنی که آشپزی میکند و مواد غذایی را هدر می دهد و حاصل کارش،  غذایی مطلوب برای خانواده اش نیست؛  بیمار روانی است.

معلمی که تدریس اش،  مورد رضایت مدیر مدرسه یا والدین دانش آموزانش نیست؛  بیمار روانی است.

راننده ای که،  در شهر،  ایجاد سد معبر میکند و چوبی لای چرخ ترافیک است؛  بیمار روانی است .

دانشجویی که ، مکرر افت تحصیلی دارد؛  بیمار روانی است.

پس ، افت عملکرد شغلی-اجتماعی-تحصیلی ، نشانه بیماری روانی است .اما چه کسی همه رنج ها را به جان میخرد ؟تا یک بیمار روانی بتواند با خیال راحت به زندگی خود ادامه دهد؟همانا خانواده و اجتماعی است؛ که تا بتواند صبوری میکند و حمایت میکند.