یواش ،یواش، با نوک پاش ،داره میاد؛ روزهای آخر، خدمت دولتی، بنده.
پرستاری نیم بند، بنده از مردمانی از کشورم ،تموم شد.
من بعد، شما منو تو کلاس های بازیگری می بینید؛ تا نقش پیرزن، بازی کردن را یاد بگیرم .
تو کلاسای قصه خوانی کانون پرورشی کودکان ،می بینید .
تو خیریه های و آموزشگاه های کودکان کار ،می بینید
تو N.G.Oها ،مشغول میشم.
تو صف پزشکان برای چک آپ می بینید.
تو مهمونی های خانوادگی مون ، می بینید
تو گرد همایی ها، انجمن ها ،گروه های صنفی می بینید
شاید هم منو مسافر شهر ها و کشورها ببینید.
خلاصه ما آرد خود را بیختیم و غربالش را آویختیم.
چو فردا شود.........
بنابر آنچه که برای خدمت به خلق خدا- لیست کرده اید، دلیل روشنی بر روحیه جوان و برخلاف ادعا ، احوال خوش زندگی است.
------
بنظر من والدین شما برای اینکه زود تر بخانه بخت برید - چند سالی سن شما را بالا برده اند.
ایستادن در صف هائی که نام برده اید- از حال و حوصله ی پیری - بیرون است.
خیلی ممنون دوست عزیز،قدیمی
مبارکه خانووم رضوان عزیز