مامان بزرگ عطیه اصرار داشت یه کاغذ و قلم جور کنم و بنشینم کنارش تا او شرح جانسوز زندگی سراسر ناکامی اش را دیکته کنه و من بنوبسم شاید مایه درس گرفتن جوانان این مرز و بوم شود از وقتی قلم به دست گرفته ام تا بنویسم دچار پرت و پلا گویی شده.او که با زبان شیرین خود تعاریف غم انگیز فراوان داشت بناگاه بلوک شده و زبانش بند آمده.از هردری سخن میگه جز انچه هدفش بود بگوید تا مایه عبرت شود.حسابی کلافه ام کرده.معنای خودسانسوری برام جا افتاده.ازچه میهراسد نمی دانم.اعتماد نمیکند به خوانندگان اش.ولی چگونه برای من این چنین میگفت و میگفت و میگفت!؟
یادداشت های شما را در نچاق مرور میکردم.
خیلی راحت میشود دریافت که نگاه شما به مسائل، اعم از اجتماعی و یا خانوادگی، چیزی بیشتر از 160 درجه تغییر کرده است.
به شما به خاطر این تحول، که حتما باید ناشی از آزادگی نسبی تان نسبت به مهملات و موهومات « روزگار؟!» بوده باشد - تبریک میگویم.