جواب دلی که تو رو دوست داشته و داره رو- چی باید داد؟
مگه قراره همه مثل تو - گذشته را فراموش کنن؟ .
تازه گذشته ای که گذشته- به قیمت عمر و جوانی و جمالمان
گذشته و ازدست دادن این همه سرمایه را نمیشود به راحتی به حساب گذشته گذاشت و گفت - گذشته !.
*
شاید لازم باشه باین نکته اشاره کنم که خطاب به " تو " منظورم میتواند ( شمای خاص ) نباشد .
farrokh
یکشنبه 18 شهریور‌ماه سال 1397 ساعت 06:42 ق.ظ
بهشت بانوی گرامی
اولا من و شما ته مانده های هیچ برگ و پرونده ای نیستیم و به روال طبیعت در فصل خزان به تماشای رنگهائی نشسته ایم که نقاش ازل بعنوان سرنوشت من و شما رقم زده - رقمی که من به شخصه شکر گذار درگاهش هستم و شما نیز باید چنین باشی.
من نیز و شما هر دو فصل زییای " جوانی " یعنی دربهار عاشقانه زندگی کرده ایم و فرزندانی دکتر و مهندس و مهمتر از عنوان - با شخصیت و فهیم و درستکار تحویل جامعه داده ایم .
اکنون نیز اگر چه موی سر سپید و چین و چروک به چهره هجوم آورده - همچنان در کنار نوه ها و عزیزان مان از اینکه خود را نفروختیم و برای کسب روزی دنبال زنده باد و مرده باد نرفتیم و از مواهب زندگی ( نه پر خواهی ) بهره مندیم باید شکر گذار باشیم .
* کامنت این بار شما برخلاف تمام سالهای حضور در « نچاق » بشدت حکایت نومیدی بود-
چرا ؟ - من در تمام این سالها از روی نوشته های تلخ و شیرین شما دریافته ام که بانوئی نیکو کار و مهربان و پرستاری دادرس بیمارانی بوده ای که نیازمند مهربانی های شما بوده اند - این یک افتخار و حتما یک موهبت هست - پیر شدن افراد حکم طبیعت است - اما جدال با درون و کارنامه زندگی مان - میتواند رهائی بخش افکار و یا مایه زجر و آزار مان باشد.
خوشحال باشید که در ایام توانائی به مردم خاصه به بیماران کمک کرده اید. این یک سعادت بزرگ و یک امتیاز قیمتی است .
البته از بد بخت ، اوضاع و احوال روزگار مسلما در حالات - و رفتار و خواسته های « ناچاری » شما بی اثر نبوده و توانسته است لطمه های مختلفی به روح و روان وارد کرده باشد.
دراین مورد نیز اگر گرفتاری های جامعه موجود را بعنوان تجربه آموخته باشیم - میتوانیم برای نسل جوان حداقل در فامیل خودمان موثر باشیم و آنها را از گزند " بسیاری از ناکامی" ها باز داریم .
توصیه میکنم در کنار خانواده بیشتر به رفتار مثبت فکر کنید و اگر خلافی می بینید بحساب این بگذارید که واقعا غیر قابل پیش بینی بوده!.
روزهای عمر نیز با غم و غصه ی من و شما کم و زیاد نمیشود . باید سعی کنیم تا هستیم سایه ای برای آنها که دوستشان داریم و دوستمان دارند باشیم و درکنارآنها - مایه انبساط خاطرشان باشیم .
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
در پاسخ نوشته ی امروزتان.
جواب دلی که تو رو دوست داشته و داره رو- چی باید داد؟
مگه قراره همه مثل تو - گذشته را فراموش کنن؟ .
تازه گذشته ای که گذشته- به قیمت عمر و جوانی و جمالمان
گذشته و ازدست دادن این همه سرمایه را نمیشود به راحتی به حساب گذشته گذاشت و گفت - گذشته !.
*
شاید لازم باشه باین نکته اشاره کنم که خطاب به " تو " منظورم میتواند ( شمای خاص ) نباشد .
بهشت بانوی گرامی
اولا من و شما ته مانده های هیچ برگ و پرونده ای نیستیم و به روال طبیعت در فصل خزان به تماشای رنگهائی نشسته ایم که نقاش ازل بعنوان سرنوشت من و شما رقم زده - رقمی که من به شخصه شکر گذار درگاهش هستم و شما نیز باید چنین باشی.
من نیز و شما هر دو فصل زییای " جوانی " یعنی دربهار عاشقانه زندگی کرده ایم و فرزندانی دکتر و مهندس و مهمتر از عنوان - با شخصیت و فهیم و درستکار تحویل جامعه داده ایم .
اکنون نیز اگر چه موی سر سپید و چین و چروک به چهره هجوم آورده - همچنان در کنار نوه ها و عزیزان مان از اینکه خود را نفروختیم و برای کسب روزی دنبال زنده باد و مرده باد نرفتیم و از مواهب زندگی ( نه پر خواهی ) بهره مندیم باید شکر گذار باشیم .
* کامنت این بار شما برخلاف تمام سالهای حضور در « نچاق » بشدت حکایت نومیدی بود-
چرا ؟ - من در تمام این سالها از روی نوشته های تلخ و شیرین شما دریافته ام که بانوئی نیکو کار و مهربان و پرستاری دادرس بیمارانی بوده ای که نیازمند مهربانی های شما بوده اند - این یک افتخار و حتما یک موهبت هست - پیر شدن افراد حکم طبیعت است - اما جدال با درون و کارنامه زندگی مان - میتواند رهائی بخش افکار و یا مایه زجر و آزار مان باشد.
خوشحال باشید که در ایام توانائی به مردم خاصه به بیماران کمک کرده اید. این یک سعادت بزرگ و یک امتیاز قیمتی است .
البته از بد بخت ، اوضاع و احوال روزگار مسلما در حالات - و رفتار و خواسته های « ناچاری » شما بی اثر نبوده و توانسته است لطمه های مختلفی به روح و روان وارد کرده باشد.
دراین مورد نیز اگر گرفتاری های جامعه موجود را بعنوان تجربه آموخته باشیم - میتوانیم برای نسل جوان حداقل در فامیل خودمان موثر باشیم و آنها را از گزند " بسیاری از ناکامی" ها باز داریم .
توصیه میکنم در کنار خانواده بیشتر به رفتار مثبت فکر کنید و اگر خلافی می بینید بحساب این بگذارید که واقعا غیر قابل پیش بینی بوده!.
روزهای عمر نیز با غم و غصه ی من و شما کم و زیاد نمیشود . باید سعی کنیم تا هستیم سایه ای برای آنها که دوستشان داریم و دوستمان دارند باشیم و درکنارآنها - مایه انبساط خاطرشان باشیم .