ای که نگاه تو چراغ جادوست

نازنین پسرم برای تعطیلات عید نوروز برگشت شهر خودش.با علاقه فروان سفره شام چیدم براش.باباش هم کیک و میوه خرید.منتظر ماندم تا ساعت هشت شب که رسید.دیدم ای وای،چقدر لاغر و استخوانی شده این پسر.ازبس اوضاع خوابگاه های دانشجویی برای سلامت دانشجوها نامناسبه.نه خواب راحت، نه تغذیه خوب و نه استراحت.ولی چون جوانند متوجه نمیشن چقدر کسری دارند.با نیروی جوانی سختی ها را تحمل میکنند.نگاهش گویی نگاه جادوست.که اینقدر به بدنم نیرو وارد میشه؛ بدون هیچ سختی غذا درست کنم.سبزی و سالاد تهیه کنم .خدایا مادران را دریاب.روزی تو بیمارستان محل کارم داشتم میگفتم چقدر غمگین این پسر هستم که بدون من تو خونه تنها مونده و غذاشو باید خودش به تنهایی بخوره. مستخدم بخش گفت :حالا خوبه چیزی هست بخوره.بچه من که چیزی هم نیست بخوره.علاوه بر اینکه تنها هم مونده.از خجالت  مُردَم.همه بچه ها برای والدین به خصوص مادرا عزیزند.شرم دارم از مادرانی که قادر به تهیه غذا ولباس برای بچه هاشون نیستند.