یه روز تو اتاقم تو دانشکده

دیروز ُروز خوبی بود.صبح که از خونه اومدم  بیرون هوا را بسیار تمیز و صاف دیدم.خب این بسیار خوشایند بود چون تو آلودگی هوا تنفس کردن و مقایسه کردن با این هوا ما را به نعمت هوای خوب واقف میکنه.آمدم دانشکده و مواجه شدم با در بسته اتاق ها.همه همکاران بسیج شده بودند تا دانشجویان ترم شش را غربال کنند آیا میتواند وارد بیمارستان شود برای انجام کار عملی برای دوترم آینده یا نه؟دانشجو ها در اضطراب.خانوم تو را خدا به داد ما برسید دل از حلق مون داره در میاد.شدت اضطراب دانشجوهای تحت سر پرستی خود را پایین آوردم؛آیا شما تصدیق نمی کنید که بعضی ها فقط تئوری میدونند و در عمل(کار عملی)می لنگند؟فکر نمی کنید امروز روز جدا شدن از اونا باشه؟آخه باید دوغ و دوشاب فرق کنه شما ها میدانید چگونه عمل کنید پاس هستید میماند اونا که دوران شش ترم را به بازیگوشی گذراندند و الان میشه مانع ورودشان به بیمارستان شد آنجا که دیگه انسانی خود را در اختیار قرار میدهد تا با جانش بازی شود.آمدم اتاقم گلهای زیبای اتاقم چهره روح نواز خود را به رخ می کشیدند آب دهی شان منظم شده پرو بال گشوده اند.دیدم درب اتاق هاجر بر خلاف دیگر روزها بسته است و یه یاداشت رودر اتاق چسبانده شده؛تا ساعت ده آزمایشگاه هستم؛وقتی دیدمش با چشم گریون داره میاد ازش پرسیدم تو را چه شده؟گفت جواب چکاپ اعلام شده من کبد معیوب دارم من جوونم آرزو دارم من زندگیم رو دوست دارم نمی خوام به زودی بمیرم و...کلی سر به سرش گذاشتم شاید دلداری داده بشه دیدم خیر لبش به خنده وانمیشه.گرچه با من لقمه ای صبحونه خورد ولی دهانش باز نمی شد.عجول شده بود بیقرار شده بود تند شده بود.متوجه تغییر حالاتش بودم.تا اینکه فاطمه هم از سر جلسه امتحان عملی دانشجو ها بازگشت لباش خشک ،ناشتا ،گرسنه. براش یه لیوان چایی ریختم و موضوع هاجر را بهش گزارش دادم شاید بتونه آرومش کنه.با مامان تماس تلفنی گرفتم و احوال برادر بیمارم را پرسیدم مامان با شادمانی گفت بهتره انگیزه اش برای کار بیشتر شده.ساعت یازده بود که تلفنم زنگ خورد پسرم بود گفت میخواد بیاد دنبالم با هم بریم خونه اش.ولی من میلی نداشتم اونجا برم