دوباره همون کابوس ها

ساعت  دو و نیم به دلیل نامعلومی از خواب بیدار شدم.

به ساعت نگاه کردم.

تعجب کردم.

شاید گرمم شده بود.

شاید سردم شده بود .

شاید به علت نگرانی هام بیدار شده بودم.

ولی   دوباره خواب را ترجیح دادم.

چه بسیار کسان که وقتی چنین توفیقی نصیب شان شود نماز شب میخوانند.

ولی من یکباردیگز چشمانم را بر هم گذاشتم.

همانگونه که به همه آنچه اطرافم است می بندم.

اما بد شد .

خوابی دیدم که شرنگ  به کامم ریخت.

می دیدم داخل اتوموبیلی هستم که صندلی اش آزار دهنده است و سرعتش زیاد و اشکای چشم مادر فرزاد را میدیدم که ازدست رفتار های شوهرش جان به لب است .

اگر خدا رحم نکرده بود همچنان در خواب می ماندم.

بیدارشدم .

هنوز هم ساعت سه و نیم بود.

ولیکن این دفعه از رختخواب به در آمدم وضو ساختم و درسجاده ام تسبیح به دست نشستم.

شاید لطف خدا اینچنین نصیب مان می شود که از خواب سیر می شویم.