آیا شما به عنوان یک پرستار حاضری وقت خود را با بیماری که از لحاظ انگیزه درمان فقیر است وقت صرف کنی؟
آیا وقت تلف کردن نمی دانی پا به پای او قدم از قدم برداری؟
یک بیمار روانی اعم از زن یا مرد نیاز دارد درباره خودش و رفتارهایش بداند.
با خود میگوید
واقعا چرا من این چنینم؟
مرا چه شده؟
کیست این پنهان مرا در جان و تن ؟ کز زبان من همی گوید سخن
از اینکه مورد تمسخر قرار گیرند وحشت دارند
از اینکه مجبور به کاری شوند هراس دارند
بیمار محبت و احترام می خواهد
نمی داند چرا ناموفق تر از دیگران است
ولی کمک خواستن را هم بر نمی تابد
غرورش اجاه نمی دهد کمک بخواهد
به عبارت دیگر مکانیسم های دفاعی مورد استفاده اش به طور افراطی است
شاید خودش هم متوجه نباشد رفتارش بیمار گونه است
اعتماد نکردنش
اید آل اینست که دانشجوی پرستاری بیمار را ترغیب به فعالیت هنری، ورزشی نماید. همواره بیمار تحت نظر پرستار است و پرستار او را مشاهده می کند از نظر خلق او را مورد بررسی قرار می دهد عاطفه او را مورد توجه قرار می دهد افکار او را مورد بررسی قرار می دهد بیان احسا س او را تشویق می کند قدم زدن با بیماران گوش دادن به صحبت های بیماران وظیفه پرستاران است. در برقراری ارتباط پیش قدم می شود اعتماد بیمار را به خود جلب می کند به بیمار اطمینان میدهد او سوژه خنده قرار نمی گیرد تمسخر شدن بیمار را از برنامه خانواده خارج می کند بیمار را با همه مشکلاتش می پذیرد به کمک بیمار می شتابد تا او بتواند بر عجیب بودن خود واقف شود. بیماران دل آزرده اند چرا آنها را لجباز یا تنبل می دانند