بار دیگر در پنجشنبه ای دیگر به خودم تعطیلی دادم این تعطیلی ها رسمی نیست و شاید مجبور شوم مرخصی بگیرم.ولی هرپنجشنبه آرزو میکنم خانه بمانم.بعد ازسالها حضور خارج از خانه متوجه شده ام تو خونه بودن چه صفایی داره.ای کاش سال پنجاه و شش امتحان کنکور نداده بودم.ای کاشآرزوی ادامه تحصیل را در خانه دل پنهان کرده بودم.
الان سی وسه سال بعد از دیپلم است که دیگر اجازه ماندن در خانه را ندارم.به کدامین گناه؟
کنجکاوی که در دانشگاه چه خبر است؟
چه درس میدهند؟
در هیئت دانشجو بودن چه مزه میدهد؟
اما با اجازه خودم امروز هم نرفتم.و ماندم در خانه تا برای خودم فکر کنم.
بافتنی ببافم.آش رشته بپزم و زندگی آروم و بی دغدغه(دلخواهم)را داشته باشم.
شاید فردانباشم.
شاید این آخرین روز ازروز های زندگیم باشد .
چرا نه؟