فاطمه میگه : نوشته ام "خدایا کمکم کن دنیای بزرگ تو را به همان بزرگی که هست ببینم و کوچکیم را چنانکه هست باور کنم و به یقین برسم تا لیطمئن قلبی درونم را فرا گیرد که چو ابراهیم بت شکن بت های وجودم را بشکنم و تبر بت شکنی ام را به گرن نفس اماره ام بیندازم."
یا در جایی دیگر:
"خدایا! چه سخت است جهل مرکب ! نه برای آنکه نادان است، بلکه برای آنکه از حقیقتی بزرگ به واقعیتی پوشالی دست یافته و آن را بزرگ می پندارد. "
ومن میذارم اینجا تا شما نظر بدین
بی قراری درون در یک محیط تنگ و تاریک و بسته که چار دیوارش را غبار غم و ماتم و خشم و زور و تهمت و توهین و انگ و افترا و فقر و فساد گرفته ، نمیتواند - نخواهد توانست و نمیشود تا ره به فضائی باز کند که بشود افق واقعیت هائی را دید که نه تنها پوشالی نیستند - بلکه منادی شیوا ترین و با ارزش ترین و عالی ترین نماد انسانی هستند.
(درونی) که از بام تا شام ، زیر بمباران و ضربات خرد کننده ی اراجیف یک مشت خرافه پرداز باشد و بار تلخ و سنگین هر مزخرفی را بجای حدیث و روایت به ناچار باید بپذیرد و تقلید و تکرار کند - هرگز روزنی از دنیائی که در آن انسان وار بهره میدهند و بهره میبرند را ، نمی شناسد و چون ره به منزل (دیدنی) های ( شگفت انگیز) و رفتار و منش آزاد و انسانی نبرده است - دست بهر محاسبه ای بزند ( آلودگی ها) نمی گذارند تا درونش این بار بی قرار دیدار دنیائی باشد که در آن انسانها برای هم همواره مقصود و منظور هستند.....
-اصلا آنچه که امروز ما بدان دچار شده ایم با هیچ جمع و تفریق و ضرب و منهائی نمیتواند در برابر زندگی مردمی که از قید و بند خرافه و تقلید رها شده اند محاسبه بشود .....
برای رسیدن به مرز های بیداری و دیداری ، باید اول خرافه و تعصب و تقلید را بخاک بسپاریم .... اگر چه راهی دراز در پیش میماند - اما منظری که بچشم میآید - مشوق رسیدن به ( واقعیت) هائی خواهد بود که با ( تصور، مورد شناخت ما ، در جامعه ی امروزمان ، از زمین تا آسمان فاصله خواهد داشت.