وبلاگ نویسی من یه کار حاشیه ای زندگی منه یه پر کردن اوقات فراغت اونجور که می پسندم .
دوستان این محله ام هم دوستان دنیای خصوصی من اند.
یه چند دوست خوب اینجا پیدا کرده ام که به دنیا ندهم شان .البته تا حالا خوب بوده اند نمی دانم این اعتقادم به اونا تا کی دوام پیدا میکنه.خوبی این دوستان اینه که هر وقت بخوام ترک شان کنم فقط وجدانم درد میگیرد و قانونا مواخذه نمیشم و رمز دوست داشتنی بودن شان هم همینه که این منم و اونا که سعی میکنیم طبق یه قانون ثبت نشده به حفظ دوستی مون کمک کنیم.تو دوران وبلاگ نویسی کسانی پیدا شدند این دور و بر که انتظارات شون مث دنیای واقعی بود و امر میکردند که جفت بایست احترام بذار و به تعهداتت عمل کن که واقعا باعث اعجاب بودند .
اما مدتیه اینجا هم کم میام گویا من عوض شده ام یه چیز دیگه شده ام البته دوسالی که عروس خانوم با خانواده ما آشنا شده اند من کمتر می نویسم علتش هم شایداین باشه که ایشان در نقش یه کاتالیزور زندگی ما را شیرین و دلپذیر کرده اند و من هم گاهی اوقات وقتم کم شده.اما داشتن یه عروس خانوم جوان در خانه ای که سه تا آقا بی مزه اش کرده بودند برای من خالی از لطف نیست.پسرم این روزا از من خواهش کرده دعا کنم برای امتحان جامع دکترا دعاش کنم من هم دست به دامن خوانندگان وبلاگم میشم .چون قلب های مهربان شون آینه لطف پروردگار است.این روزا خونه مادربزرگه مراسم بزرگداشت حضرت فاطمه (س)در قالب جلسه ذکر زنانه برگزار میشه و من نیز باید کمک کنم مراسم در نزد ببیندگان مراسم قابل قبول باشه.اگر کمتر از داشتن تعاد ده نفر دانشجو هر ده روز یکبار در بخش های روان پزشکی شکایت میکنم چون دانشجویانم وبلاگم را میخونند و تلقی منت گذاشتن بر سر خود می کنند ولی خیلی بکار گرفته شده ام فرصت استراحت و نفس کشیدن برام نمونده باز شکر مث بعضی خانوما از بیکاری حوصله ام سر نمیره بماند که جسمم فرتوت میشه و برای پیری توانی باقی نمی مونه که برم جهان گردی