سومین روز آغاز سال کاری نود و پنج را در حالی آغاز کرده ام که دانشکده تازه باز سازی شده ما زیر لایه ای از غبار پذیرای ما بوده.تمام دستام به گرد و خاک حساسیت نشان داده دیگه طاقت موندن ندارم .عصر با دانشجویان کلاس تئوری دارم.آرزویم اینه کلاس تشکیل نشه.
از ساعت نه صبح رفتیم خونه مادر بزرگ این دوتا پسر تا پس از سی و سه سال پیوند با آنان مراسم عیدی که او نیست را برگذار کنیم.سال شصت و دو عروس این خانواده شدن.و سال نود و پنج دیگه نبود اون زن که مادر همسر بود و واسطه ازدواج من با پسرش.خدا میداند این سی و سال چگونه عید ها گذشت ولی دیروز او نبود تا به بچه ها عیدی دهد.نبود تا خوشحالی کند عید آمده.نبود و رفته بود.خدا همه مادرا را که بچه هاشون را با زندگی آشنا می کنند بیامرزد.
دستم بگرفت و پا به پا برد تا شیوه راه رفتن آموخت