عمو قربانعلی روز یکشنبه به خاک سپرده شد.84 ساله بود.دو تا از پسراش که بیشتر مراقبش بودند از دست دوتا دیگر برادراشون گله داشتند که به طور هماهنگ همکاری باهاشون نمی کردند و عمو پس از یکهفته بیماری با قلبی ضعیف با زندگی خداحافظی کرد تا به مادر و پدر و خواهر برادراش بپیونده.
منو که می بوسید ؛میگفت: یه روز میای می بینی از من جزبرگ و پری نیست.و من اندوهگین از اینکه نمی تونستم چنین نباشم.
خدایا چقدر آدم عموشو دوست داره و چقدر میتونه ازش خاطره داشته باشه.
عمو یکبار دیگه هم برای من مرده بود ؛ وقتی طلاق دخترش را در دوران عقد از مردی معتاد گرفت و به بابام اعتراض کرد چرا متوجه نشده این مرد معتاده و مانع ازدواج دخترش با او نشده!
بابامو مظلوم گیر آورد و با وجودی که چهار سال کوچکتر از بابام بود و همیشه با هم جیک و پیک داشتند اونجوری اعتراضش را بیان کرد.
اون روز به عشق بابام، عموم از چشمم افتاد و تا سال ها آرزوی دیدارش را نداشتم.
وقتی بابا بیمار بود و من او را مراقبت دقیق میکردم؛ از من به عنوان دختری وفادار به پدر،قدر دانی میکرد ؛اما غافل بود از اینکه من برای دل خودم پدرم را مراقبت میکردم و نه چشم امیدم به او و تشکرش باشد.
بعد ها مث اینکه فکر کنه من یتیم شده ام و باید پدری کنه؛هر بار مورد تفقد قرارم می داد .
عمو اهل نگه داشتن عتیقه بود.
کشاورزی و دام داری را دوست داشت و سال ها بود در روستای محل تولدش زندگی میکرد.
زن عمو(همسرش)را از شهر برده بود تو روستا تا بتوانند در خانه ای بزرگ زندگی کنند؛ ولی مطمئنم زن عمو در اون شرایط تحت فشار بود.
دیروز زن عمو را که دیدم؛ گفت:" دیدی تنها شدم"؟
تعصبی شدید رو بچه هاش داشت؛ مهر زیادی به آنها می ورزید؛ نوه های او بچه هایی جوان داشتند.
زن عمو با همه تند خویی هایش کنار می آمد.او هم مرتب با زخم زبان، زن عمو را آزار میداد .شاید دعوا ی زرگری میکرد .یعنی تا چشمش به ماها می افتاد چنین میکرد ؛چون زن عمو میخندید و به روی مبارک نمی آورد که آزرده شده.
ولی من از زن عمو خجالت می کشیدم.
امروزساعت 3 مراسم در مسجد و سپس بر سر مزار او سوگواری برگزار میشه.
دلم میخواد فریاد بزنم و اشک بریزم.
آخه عمو همه 5 سال اول زندگیم را با تفریح بردن هاش آباد کرده.
رسم وفا نبود آنقدر نبینمش که...